دیروز رئال مادرید رو توی سانتیاگو برنابئو به‌زیبایی و خوشمزگی بردیم. چند روز پیش هم بایرن رو در هم کوبیدیم. این بارسای هجومی با پرس از بالای خودش منو یاد دوتا از بهترین بارساهای عمرم می‌ندازه. بارسای انریکه در سال 2015 و بارسای گواردیولا بین سال‌های 2009 و 2012. با‌این‌حال، احساس می‌کنم این بارسای احیاشده فلیک شباهت بیشتری به بارسای گواردیولا داره تا انریکه. حالا می‌گم چرا.
تیم گواردیولا بازی روونی داشت. همه بازیکنا روون بازی می‌کردن. من معتقدم اگه داوید ویا مصدوم نمی‌شد، الآن به جای مثلث اینیستا، ژاوی، مسی از مربع این سه تا و ویا صحبت می‌کردیم. دفاع چپ قدبلندمون یعنی آبیدال حتی دریبل می‌زد و توپ رو میاورد جلو. دفاع‌های جنگنده و تکل‌هایی که می‌زدن. تیم فلیک هم همین شکلیه. حتی کنده هم میاد جلو و دریبل میزنه. کوبارسی همه رو تکل می‌کنه. پاس‌های تو عمق، پرس سنگین از دفاع حریف، نفوذ بی‌وقفه دفاع چپ و راست! همش شبیه چیزیه که از تیم 2009 تا 2012 یادمه.
ولی انریکه اینطوری نبود. تیم بارسای انریکه فقط روی MSN می‌چرخید. تازه دوتا از این سه ستاره رو وقتی خریدیم که ستاره بودن، سوارز و نیمار! اون ژاوی و اینیستای مسن انریکه هم نقششون کمرنگ شده بود. اما تیم فلیک اینطوری نیست. درست مثل تیم گواردیولا پر از ستاره‌های لاماسیاست! کم چیزی نیست کلی بچه مچه بیان و جلوی بلینگام و امباپه و وینیسیوس اینطوری بازی کنن. حتی پنیا که کسی آدم حسابش نمی‌کرد چقدر سیوهای خفن داشت.
فکر نکنم خیلی افراد زیادی اینجا از متن بالا سردربیارن، ولی حسم به این تیم اسپانیایی دوست داشتنی رو خواستم بنویسم.